Kości miasta
wstały wszystkie suknie ślubne wpadły do kanalizacji wyszły za obdarte szczury poroniły mannę.
Byłam ćmą
czerwonego światła, popiołem ust lalkarza, wchodzącego w rzekę, jak ciepły sznur na przegubach blokowisk.
Nigdy nie myślałem o sobie
jak o potencjalnym grzybie. Mam co prawda grasicę, ale żeby od razu się rozpaść w mikro tkanki, oblepiać drzewa, albo szumieć jak fabryka, zapachem się dotykać.