Gra zamykania i otwierania wierszowych map i historii oparta jest na poetyckim ruchu, a kiedy zatrzymuje się ruch, wraz z nim staje czas. Podobne refleksje pojawiają się w antycznej filozofii, potem przejętej przez myśl chrześcijańską: tam, gdzie nie obowiązują ziemskie zasady przemijania, otwiera się nieskończoność.
Chronotopy i kartografie można negocjować, deformować czy projektować – literatura nie tylko wyobraża sobie światy, lecz także je organizuje. W zaprezentowanych tekstach czasoprzestrzenie porządkowane są na najróżniejsze sposoby, ale bardzo często definiują je gesty poetyckiego otwierania i zamykania pola: język opisuje różnorodne linie demarkacyjne, wypracowuje…