grywam w bierki z czasem.
stąd wiem, że jest taka godzina,
której się nie da poruszyć.
wybita rytmem podrygującej
wskazówki, to moneta o zaciętym
nominale. wydajemy
się jej niezrównoważeni, zagonieni
w ślepy róg
cyrk(l)owych ewolucji. zataczamy
się kołem, wstawieni
do mechanizmu, którego kwarkami
są werki. a ona zdecydowała: tu
leje czasoprzestrzenne światło
sączone z kieliszków dla syjamskich
światów. kąt wklęsły
i wypukły: pierwsza dwadzieścia siedem.
